Postmodernisme vs Christendom

Laten we eerst even duidelijk maken dat het christendom beweert de absolute waarheid te kennen. Het christendom claimt het onderscheid te kennen tussen juist en onjuist en beweert de enige ware God te kennen tegenover alle valse goden van ieder andere religie. Een dergelijke houding roept kreten op als “Arrogant”, “Onverdraagzaam” maar vooral “Veroordelend”
Die ‘beschuldigingen’ zijn natuurlijk niet terecht en als iemand de moeite neemt om de fundamenten en filosofieën van het postmodernisme onder de loep te leggen zal men snel concluderen dat orthodox christendom even aantrekkelijk als waar moet zijn en zal de rots van de postmoderne overtuiging snel afbrokkelen.

Ten eerste, beweert het christendom dat de absolute waarheid bestaat. In feite zegt Jezus dat Hij speciaal naar deze wereld is gekomen en geboren is om één ding te doen: "om te getuigen van de waarheid" (Joh.18:37). Het postmodernisme zegt dat er geen waarheid is maar op dat punt spreekt het zichzelf natuurlijk direct tegen want het bevestigt tenminste één absolute waarheid: dat er geen waarheid moet worden bevestigd. In feite raad het postmodernisme ons aan om niet te geloven in de uitspraak waarvan zij claimt dat die absoluut waar is.

Ten tweede komt het vrij vreemd op mij over dat de postmoderne mens ieder andere claim op de waarheid accepteert in het kader van tolerantie behalve als deze claim het christendom betreft. In feite maakt ze dus zelf ook een onderscheid en is men verre van tolerant in deze.
Postmoderne auteurs verwachten dat hun lezers tot een bepaalde conclusie zullen komen en aarzelen niet om hen te corrigeren als zij tot een andere interpretatie komen. Nogmaals, de postmoderne mens spreekt zichzelf tegen als zij in opstand komt tegen welke waarheidsclaim dan ook.

Tenslotte beweert het christendom de universeel geldende oplossing te hebben voor de verzoening tussen God en mens. Het offer van Christus als gevolg van de zonde van de mens en de noodzaak van bekering en vertrouwen in Zijn naam. Iedereen die dit afwijst kiest er op dat moment voor om voor altijd gescheiden te worden van een relatie met deze levende Jezus.
Paulus wijst ons keer op keer op deze noodzaak van bekering en zijn oproep is niet een verklaring van “dit is mijn waarheid maar hoeft absoluut niet voor jou te gelden” maar een exclusief en universeel gebod van God voor ieder mens. Een postmoderne christen die iets anders beweert is in mijn ogen liefdeloos en kent de waarheid niet of ontkent de waarheid terwijl hij of zij die kent.

Op dezelfde manier dat het niet arrogant is voor een wiskunde leraar om de uitkomst van een bepaalde som als waar te bestempelen (2+2=4) of voor een slotenmaker die beweert dat er slecht één sleutel op die gesloten deur zal passen is het voor de christen niet arrogant om zich te verzetten tegen de rijzende cultuur van postmodern denken en er op aan te dringen dat slechts het christendom de waarheid kent en dat iedere andere religie vals is. Pluralisme is niet wenselijk en leidt tot een misvatting die tot in de eeuwigheid gevolgen zal hebben voor mensen die het pluralisme verkondigen en aanhangen.

Postmoderne denkers die in hun intolerantie de waarheids-claimende christen veroordelen doen niet anders dan waar zij diezelfde christen van beschuldigen

Postmodernisme

Tijdens de vakantie heb ik veel mensen ontmoet die me dierbaar waren maar met wie ik het maar moeilijk eens kon zijn. Het bleek dat ook op het prachtige eiland Curaçao het postmodernisme hoogtij viert en dat veel van de vrienden en familie met wie we daar gesproken hebben met dat virus besmet zijn.
Mooi was om te merken dat er een wederzijds respect was waardoor we elkaar tijdens de soms verhitte discussies niet spaarden maar dat we aan het eind van de avond als vrienden uit elkaar gingen.

Mij werd aan het eind van de vakantie gevraagd om eens na te denken over wat ik nu eigenlijk zo gevaarlijk vind aan het postmodernisme en de invloed die deze denkwijze heeft op het orthodox denken in het christendom
Sommigen zullen het woord “gevaarlijk” wat overtrokken vinden mbt het postmodernisme maar ik zie het wel degelijk als een gevaar, zeker in het licht van het Evangelie.

Ik heb besloten om er een uitgebreid antwoord op te geven in twee delen en daar dan direct een afsluiting van te maken over dit onderwerp en de daaraan aanverwante zaken zoals het geneuzel over de emerging church. Ik ben van plan om weer in alle eenvoud het Evangelie te gaan verkondigen en me niet meer te laten verleiden tot oeverloze discussies die eigenlijk nergens over gaan.
Deze blog is geschreven met de hulp van een aantal vrienden en natuurlijk met naslaan van Wiki, Van Dale en niet te vergeten een stuk van Wretched Radio wat ik vaak schaamteloos gekopieerd heb.

Als we het even heel simpel stellen dan is het postmodernisme een filosofie die, zeker als er religie in het spel is geen objectieve of absolute waarheid erkent.
Geconfronteerd met een uitspraak die de realiteit van een God benadrukt is de reactie van de postmoderne mens feitelijk niet meer dan:”Dat is misschien waar voor jou, maar niet voor mij”
Deze uitspraak is waarschijnlijk geheel op zijn plaats als we een minder belangrijk onderwerp bepreken zoals kunst of hoe het eten smaakt maar het wordt gevaarlijk als we een dergelijke denkwijze toepassen op ons theologisch denken want het verward smaak en opinie met waarheid.
Postmodernisme is een filosofie waarin een manier gezocht wordt en gevonden is die de absolute waarheid elimineert en alles maar dan ook alles relativeert al naar gelang iemands individuele geloof maar vooral verlangens.

Het grootste gevaar van het postmodernisme kan dus gezien worden in de neerwaartse spiraal die begint met een ontkenning van de waarheid wat leidt tot een verlies in onderscheid met betrekking tot zaken als religie en geloof en verzand uiteindelijk in een filosofie van religieus pluralisme wat stelt dat er geen absolute waarheid is zodat eigenlijk niemand mag claimen dat zijn of haar religie waar is en een andere niet.

Gevaar # 1- De Waarheid is Relatief

Het begon eigenlijk allemaal zo rond de 14de eeuw wanneer men de mens begon te verheffen tot het centrum van het bestaan en de werkelijkheid. Tot die tijd werd de intellectuele beschaving en haar denken gedomineerd door theologen.
Als men de geschiedenis als een stamboom ziet dan zou de Renaissance de grootmoeder van het modernisme worden en de Verlichting zou zijn moeder worden. Renee Descartes '' Ik denk, dus ik ben "verpersoonlijkt het begin van dit tijdperk. God was niet langer het centrum van de waarheid maar wij, de mens.

Tijdens de Verlichting kwam men met een wetenschappelijk model van rationaliteit op de proppen en beweerde men dat alleen wetenschappelijke gegevens objectief zouden kunnen worden opgevat, gedefinieerd en verdedigd. Waarheid met betrekking tot religie kon de deur uit. De Pruisische filosoof Immanuel Kant die in zijn bijdrage aan de relatieve waarheid met zijn werk 'De Kritik der reinen Vernunft, dat in 1781 verscheen onder andere betoogde dat ware kennis over God onmogelijk was schiep hiermee een kloof tussen 'feiten' en 'geloof'.
"Feiten hebben niets met religie te maken" een uitspraak die men overigens nu vaak van atheïsten hoort. Het eindresultaat was dat spirituele zaken werden verwezen naar het gebied van gevoelens en alleen de empirische wetenschappen aanspraak mochten maken op de waarheid. En terwijl het modernisme geloofde in een absolute,op het gebied van de wetenschap, werd bijzondere openbaring van God (de Bijbel) verdreven uit het rijk van waarheid en zekerheid.

Van Modernisme kwam postmodernisme en waar Kant de overgang markeerde tussen de filosofische verlichting en de moderniteit, kan Frederik Nietzsche de grens symboliseren van modernisme tot postmodernisme.
Nietzsche die als patroonheilige van het postmodernisme zegt dat alle kennis met inbegrip van alle wetenschap een kwestie is van perspectief en interpretatie.
Veel andere filosofen hebben doorgeborduurd op het werk van Nietzsche (bijv. Foucault, Rorty, Lyotard) en delen zijn afwijzing van God en religie in het algemeen. Zij verwierpen ook iedere zweem van absolute waarheid.

Deze filosofische mars door de geschiedenis tegen de objectieve waarheid heeft geresulteerd in het postmodernisme met een complete afkeer van elke aanspraak op absolute waarden en iedere claim op de waarheid zoals de Bijbel.

Gevaar # 2- Verlies tot Onderscheidingsvermogen

Thomas van Aquino zei: "Het is de taak van de filosoof om onderscheid te maken." Wat Thomas van Aquino bedoelde is dat de waarheid afhankelijk is van de mogelijkheid om te onderscheiden of het vermogen om onderscheid te maken 'dit' uit 'dat' op het gebied van kennis . Echter, als objectieve en absolute waarheid niet bestaat dan wordt alles een kwestie van persoonlijke interpretatie. Ieder boek, geschrift, stelling of wat dan ook is op die manier afhankelijk van de interpretatie van de lezer of luisteraar die eigenlijk bepaald wat de betekenis is van hetgeen zij horen of lezen - een proces genaamd deconstructie. En gezien het feit dat er meerdere lezers zijn (vs. een auteur), zijn er natuurlijk meerdere interpretaties, met gevolg dat het eindresultaat geen algemeen geldige interpretatie is.

Een dergelijke chaotische situatie maakt het onmogelijk om zinvol onderscheid te maken tussen interpretaties, omdat er geen norm is die kan worden gebruikt. Dit geldt vooral voor zaken mbt geloof en religie omdat de filosofen van de verlichting en de moderniteit religie al hadden verwezen naar het land van gevoelens . Als gevolg hiervan is iedere poging om op een juist en zinvol onderscheid te maken op het gebied van religie (degenen die durven suggereren dat het ene geloof goed is en een ander niet) gedoemd te mislukken en heeft als argument net zo veel waarde als het argument dat chocoladeijs beter smaakt dan vanille. In dergelijke situaties wordt het onmogelijk om objectief te arbitreren tussen concurrerende waarheidsclaims.


Gevaar # 3 – Pluralisme

Dit is in mijn ogen het grootste probleem. Als absolute waarheid niet bestaat, en als er geen manier is om een zinvol onderscheid te maken tussen de verschillende godsdiensten en religies dan is de natuurlijke conclusie dat alle overtuigingen van gelijk waarde zijn en allemaal als even geldig moeten worden beschouwd. De juiste term voor deze praktische uitwerking in het postmodernisme is "filosofische pluralisme". Met het pluralisme heeft geen enkele religie heeft het recht om de waarheid te claimen tov andere religies. Er is dus ook geen plaats meer voor ketterij of dwaalleer, alles is tenslotte relatief.
D.A. Carson onderstreept de conservatieve evangelische bezorgdheid als volgt: “In my most somber moods I sometimes wonder if the ugly face of what I refer to as philosophical pluralism is the most dangerous threat to the gospel since the rise of the Gnostic heresy in the second century.”

Deze progressieve gevaren van het postmodernisme - relatieve waarheid, een verlies van onderscheidingsvermogen en filosofische pluralisme - vertegenwoordigen echte en niet te onderschatten bedreigingen voor het christendom, omdat ze gezamenlijk Gods Woord degraderen naar iets dat niet echt gezag over de mensheid heeft en ook niet de mogelijkheid heeft om als de enige waarheid gezien te worden in een als de onze wereld met een religieus buffet.

Werk in uitvoering

Ik ben bezig aan een (zeker voor mijn doen) nogal uitgebreid blog over de gevaren van het postmodernisme.
Even geduld, ik hoop het volgende week te posten

Voldoende

Vanmorgen in de dienst zongen we dit lied en ik kon me niet losmaken van de gedachte dat ik daar zo graag zeker van wilde zijn maar dat niet was. Ik weet niet hoe ik reageer als ik alles maar dan ook alles kwijt ben. Ik weet niet of ik God kan eren in het diepst van m’n ellende, ik hoop het zo. Ik hoop dat ik met geheven handen dit lied kan zingen ter ere van Zijn grote naam

Huilen

Ik moet af en toe een beetje huilen. Nu moet ik toegeven dat daar niet al te veel voor nodig is, ik ben een vrij emotioneel persoon. Ik zit geregeld naar een film te kijken en dan ben ik blij dat ik alleen ben, ik hoor een verhaal op de radio en ik zit een beetje te slikken en als in de kerk het Evangelie word verkondigd rollen de tranen me over de wangen. Al die tranen zijn eigenlijk ‘blije tranen’ want zeg nu zelf, wat is er mooier dan het Evangelie?


Ik moest laatst ook een beetje huilen van verdriet.
Ik zag een Hindoestaan die zijn religieuze rituelen uitvoerde maar niet zeker was van een leven na de dood.
Ik sprak met een Moslim die me vertelde over de goede daden die hij verrichte maar afhankelijk was van het feit of allah een goede bui had als hij stierf.
Ik zag een Boeddhist die lange tijd in het niets zat te staren en op die manier een staat van volledige ontkenning probeerde te bereiken om op die manier verlicht te worden.
Ik las een stukje van een atheïst die er van overtuigd was dat hij geen God nodig had om een moreel goed mens te zijn.
Ik hoorde van een Christen die het laatste boek van Brian Maclaren had gelezen en helemaal in de gloria was want ‘dit’ was de weg die hij wilde volgen.
Ik moest een beetje huilen.

Long is the way, and hard, that out of hell leads up to light.

Gisteravond lekker samen op de bank een wat oudere maar daarom niet mindere film gekeken.
Morgan Freeman en Brad Pitt die een aantal moorden onderzoeken die gepleegd blijken te worden door een godsdienstwaanzinnige die zichzelf als boodschapper/ uitvoerder/ engel van God beschouwd. Aan de hand van de Katholieke zeven hoofdzonden; lust, luiheid, hebzucht, vraatzucht, wraak, jaloezie en trots werden mensen door hem veroordeeld en op verschrikkelijke wijze ter dood gebracht.

Tijdens de film kon ik er niets aan doen maar werden mijn gedachten naar het echte oordeel geleid. Een oordeel wat geen mens zal ontlopen wanneer hij of zij voor God komt te staan. Niemand die zonder zonde is en allemaal hebben we straf verdiend. Niemand die goed heeft gedaan en we zullen er allemaal verantwoording voor af moeten leggen.

Wat een geweldige zekerheid hebben we dan dat we mogen weten dat Jezus de rechtmatige straf (de dood) voor onze zonden gedragen heeft en dat Hij die dood heeft overwonnen. Wat geweldig dat we met Pasen mogen vieren dat we zekerheid hebben op een eeuwig leven bij God.