Huilen

Ik moet af en toe een beetje huilen. Nu moet ik toegeven dat daar niet al te veel voor nodig is, ik ben een vrij emotioneel persoon. Ik zit geregeld naar een film te kijken en dan ben ik blij dat ik alleen ben, ik hoor een verhaal op de radio en ik zit een beetje te slikken en als in de kerk het Evangelie word verkondigd rollen de tranen me over de wangen. Al die tranen zijn eigenlijk ‘blije tranen’ want zeg nu zelf, wat is er mooier dan het Evangelie?


Ik moest laatst ook een beetje huilen van verdriet.
Ik zag een Hindoestaan die zijn religieuze rituelen uitvoerde maar niet zeker was van een leven na de dood.
Ik sprak met een Moslim die me vertelde over de goede daden die hij verrichte maar afhankelijk was van het feit of allah een goede bui had als hij stierf.
Ik zag een Boeddhist die lange tijd in het niets zat te staren en op die manier een staat van volledige ontkenning probeerde te bereiken om op die manier verlicht te worden.
Ik las een stukje van een atheïst die er van overtuigd was dat hij geen God nodig had om een moreel goed mens te zijn.
Ik hoorde van een Christen die het laatste boek van Brian Maclaren had gelezen en helemaal in de gloria was want ‘dit’ was de weg die hij wilde volgen.
Ik moest een beetje huilen.