Streets Alive

“Goedenavond, hoe is het?” “Ja, het gaat wel lekker eigenlijk.” “Is het een beetje uit te houden buiten?” “Ja hoor, het is niet zo koud (-14) en zolang het niet te hard waait is het goed te doen.” “Bak koffie?” “Ja graag, drie suiker en drie melk alstublieft.”

Alsof je elkaar in de supermarkt tegenkomt maar dit waren een paar openingszinnen in de bus van streets alive, de daklozen hulpgroep waar ik gisteravond begonnen ben.

Met een oude communitybus op een vaste parkeerplaats waar iedere avond de daklozen hun maaltje komen halen, een bak koffie of thee krijgen en een praatje maken.
Daarna gaan we naar een ‘low-budget’ hotel waar ook gretig gebruik word gemaakt van de diensten van deze ministry.

Allerlei soorten en maten mensen die op de één of andere manier de boot gemist hebben of onderweg uitgestapt zijn. Allerlei achtergronden, van chauffeur tot optometrist die ik tegenkwam gister en die allemaal hun verhaal hebben, meestal triest en met betrekking tot relaties die de mist in zijn gegaan.

Drank en drugs spelen een grote rol in de levens van deze mensen en ze zien vaak geen kans om er op eigen houtje uit te komen. Het bieden van een beetje menselijke warmte is iets waar ik me toe geroepen voel.

Ik hoop in de toekomst de contacten iets te versterken en misschien tot een kans te komen waar ik het Evangelie kan en mag delen. Vertrouwen zal daarin een grote rol spelen bij deze o zo beschadigde medemens.

Volgende week mag ik weer. Nu eerst maar weer over tot de orde van de dag en aan de slag voor de baas