Thursday, July 22, 2010

Het verwijt van een vriend is oprecht, de kus van een vijand al te hartelijk.

Ik heb het weer eens gedaan. In het verleden heb ik me er ook al eens “schuldig” aan gemaakt en van de week heb ik het weer gedaan. Iedere keer als ik het doe krijg ik één of meer boze mailtjes die zonder uitzondering over oordelen spreken zonder te beseffen dat men op dat moment natuurlijk wel aan het oordelen is, maar dat terzijde.

Wat voor verschrikkelijk onheil heb ik teweeg gebracht? Wie heb ik nu weer lopen oordelen en wat heb ik dan gezegd? Ik heb aan iemand gevraagd of hij er nu eindelijk eens voor uit wilde komen dat hij geen Christen is. In mijn ogen is dat helemaal niet oordelend en zeker niet veroordelend maar juist liefdevol en vriendelijk.
Daarbij is het ook nog eens gewoon Bijbels want Spreuken 27:6 zegt dat een vriend de waarheid zegt maar dat een vijand naar je oren spreekt.

Waarom kunnen we tegen een moslim zeggen dat hij geen Christen is. Waarom heeft geen weldenkend mens er bezwaar tegen dat we het mormonisme niet tot het christendom rekenen en dat van de jehova getuigen hetzelfde gezegd kan worden. Ze zijn namelijk geen Christenen en dat is voor iedereen volkomen helder.
Als we het van een moslim, mormoon of jehova getuige nu wel kunnen zeggen waarom dan niet van iemand die zúlke godlasterende stukjes schrijft dat hij gewoon geen Christen kán zijn. De grootste nonsens slaat deze man uit en allemaal onder het mom van het volgen van Jezus waarbij in mijn ogen Zijn naam door het slijk wordt gehaald op een manier die erger is dan gewoon vloeken.

Waarom mag men de waarheid niet meer zeggen?

No comments:

Post a Comment