Nobelprijs

Beetje ruzie met m’n vrouw gehad vanmiddag want ik wilde niet mee naar de stad. Mijn kleinzoon was ook al niet blij met me want ik had geen tijd om een balletje te trappen en toen m’n baas belde wist ik niet hoe gauw ik op moest hangen. Wat er aan de hand was? Ik zat op een belangrijk telefoontje te wachten. Een internationaal belletje wel te verstaan en om een beetje specifieker te zijn, een telefoontje uit Noorwegen.
“Uit Noorwegen?” hoor ik u vragen. Jawel, uit Noorwegen en wel van het Nobel comité. Ik verwacht namelijk een Nobelprijs.

Nu weet ik dat je daar in het verleden het een en ander voor gepresteerd moest hebben maar toen ik vanmorgen het nieuws hoorde dat Barack Obama de Nobelprijs voor de vrede krijgt dacht ik dat ik misschien ook wel een kansje maakte.
Twaalf dagen nadat hij (of moet dat met een hoofdletter tegenwoordig) het oval office betrad werd hij genomineerd voor deze prestigieuze prijs. Hij had nog niets gepresteerd maar dat mocht de pret niet drukken. Ook nu we inmiddels negen maanden ouder zijn heeft hij nog niets gepresteerd op het gebied van de wereldvrede anders dan dat hij plannen heeft. Goede plannen weliswaar maar niets meer dan dat.

In Irak lopen nog steeds Amerikaanse soldaten in de weg, in Afghanistan lijkt het hem een geinig plan om de Taliban te betrekken bij het lokale bestuur terwijl we weten dat dát in het verleden niet helemaal goed is gegaan.
In Noord-Korea doen ze nog steeds precies waar ze zin in hebben, in Iran vlogen vorige week de middellange afstand raketten nog de lucht in die, btw, op het gemak Europa kunnen bereiken, de Palestijnen en Israëli’s kijken ook nog niet echt lief naar elkaar en in zijn geliefde hometown Chicago zijn er dit jaar al meer dan veertig! schoolkinderen om het leven gekomen door straat geweld.

In zijn eerste toespraak vanmorgen zei de president dat hij deze prijs niet verdiende en hij had toen moeten stoppen met praten maar nee hoor, hij accepteerde hem wel.

De Nobelprijs voor de vrede had naar mijn idee al veel van z’n waarde verloren toen deze in 2007 toegewezen werd aan milieu paus Al Gore voor zijn film over de zogenaamde wereld klimaatverandering, een film die overigens aardig wat geld opbracht maar dáár heeft hij hem nooit voor gemaakt natuurlijk.

De Nobelprijs voor de vrede heeft sinds vanmorgen absoluut geen waarde meer en diegene die hem de volgende keer krijgt zou naar mijn idee vriendelijk voor de twijfelachtige eer moeten bedanken. Stort het bijbehorende prijzengeld maar op de rekening van een goed doel naar keuze maar verwacht alstublieft niet dat er ook maar iemand op komt dagen om de oorkonde in ontvangst te nemen.

Ik vraag me af hoe de, alleen vandaag al vierduizend geaborteerde kinderen in de U.S. over het toekennen van deze prijs denken. Ik vraag me af hoe vredig deze onschuldige en weerloze levens zich voelden toen zij van de baarmoederwand losgerukt werden, mede door toedoen van de winnaar van de Nobelprijs voor de vrede.