Tranen.

‘Amazing Grace’ gezongen vanmorgen en met tranen in mijn ogen moest ik denken aan een kleine gedachtewisseling die we hebben op een ander blog. Ik werd er weer van overtuigd dat we dit niet verdienen, we zijn slecht van nature en kunnen niet anders dan zondigen.

We zijn gebroken mensen en het leven heeft ons getekend. We zitten met minderwaardigheids gevoelens we hebben altijd het gevoel dat we moeten presteren en we kúnnen niet meer. We zitten gevangen in onszelf en we willen er wel uit maar we weten niet hoe.

Wat is dan de oplossing voor dit alles? Kunnen wij als eenvoudige schepsels onze medemens optillen, veranderen, zijn of haar leven verzachten? Natuurlijk en dat moeten we ook altijd willen en voorop stellen maar wat is de echte op lossing voor dit alles? ‘Amazing Grace’ lost alles op.

Het recht de schouders van de ‘hopelozen’, het verzacht verharde harten, het wordt en werd gezongen door tegenover elkaar staande legers, strijders voor mensenrechten zongen het en op die benauwde dag in augustus toen Dr. King zijn droom met de wereld deelde klonk het over het veld.
Toen Nelson Mandela vrijkwam, klonk het over de hele wereld, toen de Berlijnse muur viel en het werd gezongen als troost voor de rouwende van 9/11.

1 De geest van God, de HEER, rust op mij,
want de HEER heeft mij gezalfd.
Om aan armen het goede nieuws te brengen
heeft hij mij gezonden,
om aan verslagen harten hoop te bieden,
om aan gevangenen hun vrijlating bekend te maken
en aan geketenden hun bevrijding,
2 om een genadejaar van de HEER uit te roepen
en een dag van wraak voor onze God,
om allen die treuren te troosten,
3 om aan Sions treurenden te schenken
een kroon op hun hoofd in plaats van stof,
vreugdeolie in plaats van een rouwgewaad,
feestkledij in plaats van verslagenheid.
Men noemt hen ‘Terebinten van gerechtigheid’,
geplant door de HEER als teken van zijn luister.
(Jes. 61)